Amber is een jonge meid die kampt met depressieve gevoelens. Ze besloot hulp te zoeken en kreeg diverse diagnoses. Haar blog helpt om haar verhaal te doen, maar ook om andere meiden te steunen.
Ik ben niet ziek, ik heb superkrachten. Zo verwoord Amber het zelf. Daarmee wil ze laten zien wat er mogelijk is ondanks het hebben van depressies. Je bent niet alleen!
-
Wil je jezelf even voorstellen?
Ik ben Amber, een 17-jarig meisje dat houdt van schrijven, koffie drinken, lezen en Netflix kijken. Momenteel zit ik in mijn laatste jaar humane wetenschappen op de middelbare school. Dat wil zeggen dat ik in mijn dagelijkse leven vooral veel tijd moet steken in school. Af en toe weet ik ook nog de tijd te vinden om te schrijven voor mijn blogs. Daar deel ik verhalen zoals deze. Maar ook tips en tricks met als bedoeling mensen te helpen om hun gelukkige leven te vinden.
-
Wat was de eerste aanleiding om een arts te bezoeken? Hoe merkte je dat er iets niet klopte? (deed je dit snel of keek je het even aan?)
Als er in deze context ook een psycholoog als arts telt, dan ging ik voor het eerst naar een psycholoog in het vierde middelbaar. Ik was toen 15 en zat helemaal niet lekker in mijn vel. Nu ja, dat had ik zelf nog niet echt helemaal door. Op een dag stapte ik naar de leerlingenbegeleiding om te zeggen dat ik graag van school wilde veranderen. Zij vroeg me toen waarom en nadat ik mijn hele verhaal gedaan had, schudde ze met haar hoofd. Ze zei dat ik niet van school moest veranderen, maar met een psycholoog moest praten.
Ik maakte mijn eerste afspraak en zo ging de bal aan het rollen. Iets van een tien sessies later, besloten we dat ik me beter voelde en dat ik het wel weer alleen zou aankunnen. Jammer genoeg bleek dat uiteindelijk toch niet zo te zijn. De tijd ging voorbij, mijn lichaam begon steeds meer pijn te doen, ik had dagelijks last van hoofdpijn en buikpijn, maar ik moest en zou het zelf doen, want ze hadden mij gezegd dat ik dat kon.
Twee jaar gingen er voorbij en niets ging meer zoals het was. De pijn werd echt te veel, ik kon me niet meer concentreren, werd ieder uur van de nacht wakker terwijl het zweet van me af drupte maar ik rilde van de kou. Warm krijgen werd in het algemeen opeens heel moeilijk en ik raakte steeds sneller in paniek over de kleinste dingen. Maar ik moest en zou het zelf doen, want ze hadden mij gezegd dat ik dat kon.
Uiteindelijk besloot ik in oktober 2018 dat het niet meer ging en besloot ik deze keer zelf dat het tijd was om hulp te vragen. Sinds die dag in oktober krijg ik nu heel veel hulp binnen verschillende factoren in mijn leven en ik kan je vertellen dat ik vandaag echt heel erg trots ben dat ik eindelijk om hulp durfde vragen.
-
Duurde het lang voor er een diagnose was? Hoe is die diagnose gesteld?
Doorheen de periode waarover ik het net had, heb ik verschillende diagnoses gekregen, maar allemaal draaide ze rond in het straatje van depressie. (Het is daarom ook dat ik het voor de gemakkelijkheid een depressie noem, maar eigenlijk is het ingewikkelder dan dat.) Die diagnose werd gesteld na vele gesprekken en het ontpoppen van verschillende klachten en factoren. Als ik er nu op terugkijk, dan heeft het best lang geduurd voor ik wist wat er aan de hand was, maar ik denk eerder dat dat komt omdat ik zo laat pas hulp ben gaan zoeken.
-
Hoe zag jouw leven eruit na de diagnose? Wat veranderde er en heeft het krijgen van een diagnose rust gebracht?
Het is nog niet lang geleden dat ik mijn diagnose gekregen heb, ik weet zelfs niet eens of dat wat ik te horen heb gekregen echt gezien mag worden als een diagnose, juist omdat het (nog) niet heel specifiek is, maar we zullen uit gaan van wel.
Sinds ik dus ingewikkeld depressief ben, is er eigenlijk wel al veel veranderd. Zo heb ik op school bijvoorbeeld een aangepast lesrooster gekregen waardoor ik 5 vakken minder heb. Dit zorgt ervoor dat ik meer op school kan studeren en niet alles thuis hoef te doen. Maar ook mentaal veranderde er wat. Eerst wist ik niet waarom ik me iedere dag zo gebroken en mislukt voelde, ik taste alleen maar in het duister en probeerde er zelf zoveel mogelijk dingen over op te zoeken die me houvast konden bieden. Nu ik dan eindelijk een stempeltje gekregen heb, is die zoektocht naar oplossingen opeens veel makkelijker geworden en ja, dat biedt inderdaad heel veel rust.
-
Hoe ga je zelf om met het ziek zijn? Heb je medicatie of een revalidatie gevolgd?
Om te beginnen, vind ik het absoluut niet fijn om mezelf ziek te noemen. JA, mentale problemen zijn officieel ook ziektes en ik ben er heilig van overtuigd dat mensen dit serieuzer moeten gaan nemen. De reden dat ik mezelf niet ziek wil noemen is omdat ik me dan vaak nog meer anders voel. Ik heb het heel moeilijk met de dingen die ik allemaal niet kan doen, zoals feesten bijvoorbeeld, ik ben 17 en hoor af en toe wel eens een feestje te bezoeken hier en daar, maar met dit alles, zijn feestjes echt gewoon grote nachtmerries en daar lig ik echt van wakker.
Wat ik daarom probeer te doen is zo veel mogelijk doen alsof wat ik doormaak een superkracht is. Dat klinkt misschien stom, maar het zit zo. Sinds ik me zo slecht voel en besloten heb om mijn verhalen allemaal te delen op mijn blog, krijg ik vaak reacties van meisjes die zichzelf herkennen in wat ik schrijf en daar een beetje meer rust door hebben kunnen vinden. Daarnaast kan ik nu ook meehelpen aan het doorbreken van stigma’s rond mentale stoornissen.
Medicatie neem ik momenteel (nog) niet, het is zoals ik zei nog niet zo lang geleden dat mijn diagnose gesteld is, dus ik moet nog een heel traject volgen. (Wie daar meer over wilt weten kan mij natuurlijk altijd volgen op mijn blog.
-
Is er begrip voor je situatie in je omgeving? Kunnen anderen er goed mee omgaan of ben je juist vriendschappen verloren?
Begrip is er zeker, maar vaak zijn er natuurlijk ook momenten waarop mensen even geen zin hebben in mijn ‘gedoe’ en dat begrijp ik natuurlijk maar al te goed. Of ik er vriendschappen aan verloren ben? Ja, dat ook, maar dat kwam dan eerder doordat ik inzag dat de zogezegde vriendschap mij alleen naar beneden sleurde en ik er zelf een punt achter zette.
-
Welke positieve les heb je uit het krijgen van deze ziekte/aandoening getrokken? Wat voor positiefs heeft het je gebracht? – “Ik ben niet ziek, ik heb superkrachten”
Ik ben niet ziek, ik heb superkrachten. Naast dat ik het zo zie vertel ik mezelf ook het volgende: Maak je toekomst een Pinterest bord. Het idee hierachter was eigenlijk dat ik kwaad werd over het feit dat ik mijn verleden niet kon veranderen. En dat ik geen controle meer heb over hoe het in het nu met me gaat, maar dat er nog niets van de toekomst vast staat. Daarom probeer ik mijn toekomst in te vullen als een Pinterest bord. Zo hoop ik iedere dag een soort van motivatie te vinden voor mezelf.
Daarnaast ben ik ook blij dat ik sommige mensen uit mijn leven heb durven duwen die mij alleen maar energie kostte en dat ik nu ook meteen weet wie mijn energie verdient en wie niet.
-
Heb je een tip voor lezers met eenzelfde beperking om ze een hart onder de riem te steken?
Je bent niet alleen, wat je hebt is niet uniek, dus vraag hulp! Je kan dit niet alleen oplossen. Zelfs wanneer je denkt dat je goed bezig bent, zullen er altijd dingen zijn waar je nog niet aan gedacht hebt. Maak van jouw toekomst ook een Pinterest bord en leef iedere dag om dat Pinterest bord waar te maken. Beloon jezelf wanneer je dingen doet. (Zelfs wanneer het zo banaal is als je tandenpoetsen, want ook dat kan vaak moeilijker zijn dan mensen denken.). En tot slot: deel het! Krop hoe je je voelt niet op, maar deel het met iemand.
“Accept what is, let go of what was, and have faith in what will be.”
Kortom: ik ben niet ziek, ik heb superkrachten.
Liefs,
Amber
Lees ook: Elke kampt met een Burn-out
Leave A Reply