Deze hele periode lijkt langer en langer te duren. Daardoor ga ik steeds meer mensen missen die ik anders regelmatig zie. Ondanks dat ik er soms ‘oplossingen’ voor heb om mensen toch te zien, blijft het raar en lastig. Inmiddels zijn we al ruim 3,5 maand verder.
Omdat ik er zoveel mensen zijn die ik mis, besloot ik om een soort brief te schrijven. Eentje die voor iedereen in één keer deelt wat ik nu ervaar. Zodat ik ze toch kan bereiken en even in contact kan komen.
Lieve jij,
Wat een rare gewaarwording. Ineens zien we elkaar (bijna) niet meer, terwijl we elkaar anders regelmatig zien. Het is zo gek dat we, ondanks dat we heel graag willen, elkaar niet mogen ontmoeten. Ik hoop dat er snel weer een moment komt dat dit wel weer mogelijk is. Want ik mis ons persoonlijke, offline, contact.
♥ Papa, mama en Cindy (&Zoë)
Wat ben ik blij dat ik in februari nog ben langs geweest. Wat was het anders, vanaf nieuwjaarsdag, een lange periode geworden. Eerst viel de stedentrip die we zouden gaan doen al in het water…
Daarna het niet samen afscheid kunnen nemen van oma. Dat was één van de moeilijkste dingen in deze tijd. Wat had ik er graag bij willen zijn. Zo op afstand, via een live verbinding, is maar een raar iets.
En natuurlijk niet met elkaar mijn verjaardag kunnen vieren. Dat vind ik ook erg jammer. Dat kunnen we vandaag gelukkig inhalen. 😉 Ik bedoel, ik wil gewoon een goede reden voor het eten van taart en natuurlijk het krijgen van cadeautjes haha.
Bovendien heb ik gewoon echt eens behoefte om jullie weer een knuffel te kunnen geven, Zootje ook! Die lekkere zachte vacht. Om weer eens bij te praten zonder beeldscherm er tussen en even samen te zijn.
♥ Vrienden
Het is zo gek om na te moeten denken wie je wel of niet ziet. Mede om mijn eigen – of andermans – gezondheid niet in gevaar te brengen. Waar je normaal spontaan kan afspreken, moet je nu nadenken óf en waar je elkaar gaat zien. En wanneer je elkaar dan ziet blijft die 1,5 meter afstand natuurlijk belangrijk. Wat blijft er dan over om te doen? Voornamelijk wandelen, denk ik.
Ik mis het om je even een knuffel te kunnen geven. Of de onbewuste aanrakingen wanneer je iemand wilt troosten. Samen een cafeetje induiken of even ergens lunchen. Gewoon een beetje winkels door struinen. Gezelschapsspelletjes spelen of samen eten… Elkaar echt even in de ogen te kunnen kijken en aan je gezichtsuitdrukking te kunnen zien hoe het echt gaat.
Waar we elkaar normaal maandelijks zien, is er nu al zoveel tijd voorbij gegaan zonder deze momenten. Ik mis ze, ik mis jou!
♥ Collega’s en klanten
Ook jullie mis ik heel erg. De gezellige koffie pauzes, gesprekjes tijdens het werken met zowel klanten als collega’s. En toch ook persoonlijke dingen met elkaar delen, grapjes maken over en weer. De vanzelfsprekendheid waarmee we onze werkzaamheden doen en klanten weer op weg helpen in de bibliotheek.
Het is zo raar dat ik dit in ruim een jaar heb opgebouwd en dat het nu ineens weer even wegvalt. Je bouwt in die tijd toch iets bijzonders met elkaar op. Hopelijk kunnen we snel weer als compleet team aan de slag en weer oppakken waar we gestopt waren. Ik kijk er naar uit om weer plezier met elkaar te maken en klanten tevreden weg te zien gaan. Daar doen we het natuurlijk allemaal voor.
En ik mis de boeken stiekem ook wel. 😉 Elke week nam ik wel weer iets nieuws mee, om vervolgens te kunnen delen of het wat was.
♥ Fysiotherapeuten
En er zijn natuurlijk nog een paar mensen die ik mis. De fysiotherapeuten die ik normaal wekelijks zie. Die me weer even op weg helpen zodat ik mijn dingen kan doen. Of die me heerlijk even wat los masseren. Ik doe braaf mijn oefeningen hoor! En ik kom hopelijk snel weer om samen ook plezier te hebben.
Wie mis jij in deze periode heel erg?
Wat zou jij tegen diegene willen zeggen?
Comment
Wat een mooie en lieve brief! Ik zie bijna iedereen wel weer, behalve mijn oma. Maar hopelijk kan ik daar binnenkort ook weer naar toe <3