Gastblog | Anoniem | Mijn tijd in de kliniek #1

Op mijn blog geef ik graag anderen de kans hun verhaal te delen. Ook als dit anoniem is. Zo ook vandaag. Deze gastblogger vertelt over de tijd in een kliniek, waar ze opgenomen was wegens angst- en paniekaanvallen. In deel een vertelt ze over de weg ernaar toe. 

Antidepressiva 

Mijn verhaal begint bij antidepressiva. Ik nam het ongeveer drie jaar,  ik was minderjarig, bijna zestien toen ik mijn antidepressiva kreeg. Ik had namelijk last van angst- en paniekaanvallen. Mijn huisarts hield me onder streng toezicht, iedere week moest ik komen en vertellen wat ik voelde.

Na een tijdje vond mijn huisarts dat ik de medicijnen af moest bouwen. Ik was het met hem eens, want het werkte niet tegen mijn klachten. Ook hierbij werd ik onder streng toezicht gebracht. Het afbouwen ging langzaam, maar zeker. En vooral probleemloos.

Tot ik helemaal van mijn medicatie af was. Ik merkte hoe mijn gevoel jarenlang afgevlakt was, en het ervaren van emoties opnieuw moest leren. Ik wist niet wat ik ermee moest. In die tijd had ik aardig wat nare dingen, vooral relaties, meegemaakt en alles wat ik daarbij moest voelen, voelde ik in die dagen.

Thuis hulpmiddelen

Al snel zocht ik mijn rust in thuishulpmiddelen. Ik begon met teveel en doordeweeks alcohol drinken. Vooral voordat ik ging slapen, want slapen lukte niet meer. Ik begon met automutileren en roken, en later rookte ik ook nog iedere avond wiet. Alles om maar te kunnen slapen. Alles om maar niks te hoeven voelen.

Het ging slecht, slechter, slechtst. Tijdens een avondje stappen ging ik met een vriendin naar de wc, en zij zag de krassen in mijn benen. Ze spoorde me aan om naar de dokter te gaan, om hulp te zoeken. Ik zei dat het niet nodig was, maar ze bleef aandringen. En zo kwam ik bij de psycholoog terecht. Diezelfde vriendin ging mee naar de eerste afspraak. Ik ben haar eeuwig dankbaar. Ze weet het misschien niet, maar ze is één van de drie personen die mijn leven redde.

De opname

Na een paar gesprekken kwam naar boven dat ik opgenomen moest worden. Vrijwillig natuurlijk, maar er waren strenge regels. Zo mocht ik tijdens mijn hele behandeling geen alcohol nuttigen, niet weglopen, ik moest het retestrakke therapieprogramma volgen en om het nog eens af te maken, ook nog in het weekend naar huis. Vooral het laatste zag ik erg tegenop. “Je kan over twee weken beginnen.” Ik slikte. Twee weken?!

En zo stond ik de week daarop voor de klas. Ik vertelde ze dat het niet goed met me ging, en waar ik heen ging. Ik kreeg daar veel begrip voor vanuit de klas, dat was fijn. Nadat ik alles had geregeld, pakte ik mijn koffer en vertrok naar een vriendin. Ik sliep de vooravond van mijn opname bij haar. Zij ging met me mee naar de kliniek, dat was zo fijn! Ik kon niet slapen van de spanning.

De volgende ochtend kwam traag. We ontbeten en gingen gelijk naar de kliniek. Zij op de fiets, ik achterop met mijn koffer, haha! Eenmaal daar kwam ik erachter dat ik niet de enige was die die dag zou starten. Ik zou in ieder geval niet de enige nieuwe zijn.

Mijn kamer was koud en kil. Het was een invalide kamer, extra groot met een extra grote badkamer. Ik trok aan een touwtje waarvan ik dacht dat het het licht was, maar er gebeurde niks. Drie minuten later kwam er een hele grote vrouw binnen die me vertelde dat ik zojuist aan de noodknop had getrokken, haha! Ze was een beetje boos en ik voelde me vooral heel ongemakkelijk. Achteraf konden we er gelukkig goed om lachen.

Na een korte voorstelronde aan mijn groep, mocht ik aanschuiven bij de lunch. Mijn tijd in de kliniek begon nu echt.

Joyce: Wat een heftig verhaal zeg. Fijn dat je wel serieus genomen werd en steun
van vriendinnen en je klas kreeg. Ik vind het heel dapper dat je dit durft te delen.