Lupus – date | Controle bij mijn arts & een missie!

Gisteren was het tijd voor de halfjaarlijkse controle bij mijn arts. Omdat ik er niet teveel spannends van verwachtte, ging ik er heel relaxed naar toe. En ik had een missie! Maar is die geslaagd?

Ik ben niet dol op ziekenhuizen, nooit geweest ook. Elke keer als ik er wegkom, voel ik me zo chemisch dat ik heel erg de behoefte heb om te douchen. Gelukkig kom ik er gemiddeld 3 keer per jaar, dat is nog wel te overleven. 😉 Ik neem je mee in zo’n controle bij mijn arts.

Hoe ziet zo’n controle bij mijn arts eruit?

Een gemiddelde controle neemt een uur in beslag. Daar zit de wachttijd bij in, maar ook bloedprikken, urine inleveren en soms foto’s maken. Best te doen dus, want vaak gaat de meeste tijd voorbij aan wachten.

Artsen hebben het natuurlijk behoorlijk druk, daarom is de sessietijd ongeveer 10 minuten. Wanneer het nodig is nemen ze uiteraard wel meer tijd voor je, maar dit keer stond ik snel buiten.

In de behandelkamer zijn er een paar standaard procedures: medicatie doornemen, een update geven hoe het gaat en lichamelijk onderzoek. Hierbij luistert de arts naar mijn hart, controleert mijn bloeddruk (139/84) en voelt aan mijn gewrichten. Hij schreef nog net niet in mijn dossier dat de conclusie feest was haha.

Mijn missie

Mijn missie was om mijn medicijnen te halveren qua dosis. De Lupus is nu al een halfjaar stabiel, naar mijn mening. Daar ik wel eens per ongeluk de dosis van 17:00 uur vergeet, maar geen verschil merk, besloot ik te vragen of ik die mag skippen. Waarom pillen slikken als je ook met minder toe kan?!

Wat één medicijn betreft is hij het met me eens, die mag ik minderen. Erg fijn, ook al is het maar een pil minder op een dag. Over een half jaar moet ik terug komen, dan gaan we kijken hoe het gegaan is en of ik nog van een medicijn mag halveren. Grotendeels is mijn missie dus geslaagd.

Prikpoli perikelen

Al toen ik om 09:40 uur de poli op liep, zat de hele wachtkamer vol. Zowel van de prikpoli, als van de long- en systeemziekten afdeling. Mijn gedachten was nog: ik heb eerst de afspraak, dus dan hebben al die mensen tijd om weg te gaan haha.

Helaas, niets bleek minder waar. Ik kreeg nummer 70, wat betekende dat er nog 24(!) mensen voor me zaten te wachten. Uiteindelijk heb ik een half uur ongeduldig zitten wachten, want ik moest ook nodig naar de wc. En dat in combinatie met een potje inleveren, die je pas na het bloedprikken krijgt… Niet ideaal! Gelukkig bood WhatsApp me afleiding.

5 buisjes armer en opgelucht omdat ik mijn blaas kon legen, liep ik om 11:15 uur de deur uit. Met nog een korte tussenstop om mijn koekjes op te eten… 5 buisjes bloed is toch best wat, dus mijn wereld draaide wat.

Tevreden?

Heel tevreden heb ik het ziekenhuis verlaten. Mijn missie is zo goed als geslaagd en ik hoef pas in juli weer terug te komen. In mijn dossier staat nu dat de klachten beter dan ooit te voren zijn. Hoe fijn! 🙂

In heel veel dingen heb ik het idee dat ik merk dat het beter gaat met me. Op alle vlakken ontwikkelen we positief verder en dan is het fijn om dat in het ziekenhuis terug te zien in de bevindingen tijdens een controle bij mijn arts.

Op naar het volgende half jaar! 🙂
Wat zou jij nog willen weten over mijn ziekte/ziekenhuis bezoeken?