Marleens positieve leven met ADD

Marleen is een 21 jarige jonge vrouw met ADD. Al vroeg in haar leven werd de diagnose gesteld, waardoor er een plan van aanpak gemaakt kon worden. Ondanks de ADD is ze heel gelukkig en staat ze positief in het leven.

ADD is afgeleid van ADHD. Mensen die dit hebben zijn sneller afgeleid en vaak rusteloos. Toch betekent leven met ADD niet dat het alleen maar beperkend werkt.

1. Wil je jezelf even voorstellen?

   Ik ben Marleen Wisse, 21 jaar en studeer Maatschappelijk werk& Dienstverlening. Ik woon in Nijmegen, de leukste stad van Nederland (op de 2^de plaats staat natuurlijk Groningen Joyce 😉). Op mijn blog www.wisdiemarleen.org schrijf ik over geluk en persoonlijke ontwikkeling. Ik schrijf vaak over dingen waar mensen niet graag over praten, zoals jaloezie en afhankelijkheid in relaties. Ik vind het belangrijk om deze struggles toch bespreekbaar te maken, zodat het taboe om erover te praten er hopelijk wat vanaf gaat.

2. Wat was de eerste aanleiding om een arts te bezoeken? Hoe merkte je dat er iets niet klopte? (deed je dit snel of keek je het even aan?)

Mijn eerste bezoek aan een psychiater was toen ik twaalf was. Mijn therapeut had gezegd dat ik misschien ADD had. Ik had een artikel over een meisje met ADD gelezen in de Cosmo Girl dat zich altijd anders voelde op school. Iets wat ik erg herken. Ik dacht heel misschien heb ik dat ook wel. Ik probeerde pillen, maar merkte geen verschil, maar ik ben snel weer met die pillen gestopt.

Toen ik zestien was heb ik op eigen initiatief naar de arts gegaan. Tot en met de derde klas dacht ik dat je slecht kunnen concentreren normaal was. Iedereen in de klas leek daar last van te hebben. Bovendien leerde ik hard en haalde ik hoge cijfers. Geen haan die er naar kraaide. In de vierde klas kwamen er meer toepassingsvragen, waarbij mijn concentratie nog slechter was dan bij dingen die ik letterlijk uit mijn hoofd kon leren. Zelfs tijdens een geschiedenistoets, wat nota bene mijn favoriete vak was, had ik daar last van. Er was geen omgevingsgeluid en ik had goed geleerd. Toch moest ik elke vraag drie keer lezen voordat die binnenkwam. Dat viel dan nog mee, bij exacte vakken als wiskunde of natuurkunde moest ik een vraag wel zes keer lezen. Ik had nooit genoeg tijd bij toetsen, terwijl ik zo mijn best deed om snel te werken.

Tijdens het maken van mijn huiswerk was ik elke twee minuten afgeleid. Terwijl ik er alles aan deed om me goed te concentreren, geen mobiel, een opgeruimd bureau en een stille ruimte. Toch werd ik telkens weer meegenomen door mijn eigen gedachten. Bij anderen leek alles makkelijker te gaan. Ik leed eronder dat ik altijd moeite moest doen om geconcentreerd te blijven. Het was een dagelijkse strijd met mezelf. Ik haatte het dat ik mijn eigen hoofd niet kon controleren, dacht dat het mijn eigen schuld was en gaf mezelf dagelijks op mijn kop. Ik wilde heel graag een diagnose en een pil die mijn leven wat makkelijker zou maken.

3. Duurde het lang voor er een diagnose was? Hoe is die diagnose gesteld?

Het duurde iets minder dan een jaar. Ik werd doorverwezen naar Karakter, die kinderen test met AD(H)D en Autisme. Ik moest daar verschillende testen doen: IQ tests en reactie tests. Dat was niet leuk. Het was heel confronterend dat ik zo sloom was. Ik dacht dat ik het allemaal voor niks deed en dat ik toch geen ADD zou hebben.

4. Hoe zag jouw leven eruit na de diagnose? Wat veranderde er en heeft het krijgen van een diagnose rust gebracht?

Toen ik hoorde dat ik ADD had, was ik verbaasd en blij. Eindelijk een verklaring waarom ik me altijd zo anders voelde op school. Alle puzzelstukjes vielen op hun plek. Het was een opluchting dat er een verklaring was voor mijn chaotische gedrag, dat het niet aan mij lag. Ik ging lezen over ADD en vond zoveel herkenning. Zo fijn dat ik niet de enige was.

Ik kreeg al snel medicatie mee. De eerste vijf minuten merkte ik het al. Ik keek naar mijn vader, terwijl ik mij bewust was van de kamer en hoe ik stond. Het was alsof ik uit een droomwereld stapte, de realiteit in. Dit was één van de beste dagen van mijn leven. Het medicatiegebruik heeft veel veranderd. Concentreren leek als vanzelf te gaan. Ook het contact met mensen werd makkelijker. Ik reageerde sneller, kwam beter uit mijn woorden (zowel mondeling als schriftelijk) en was spontaner. Dingen kwamen uit mijn mond voordat ik ze had ik drie keer in mijn hoofd had gerepeteerd. Ik kwam makkelijker uit mijn bed en hoefde niet meer zoveel moeite te doen om ergens aan te beginnen. Mijn geheugen werkte beter.

Vroeger had ik het gevoel alsof alles moeite kostte en nu leek alles vanzelf te gaan. Het geweldige gevoel rondom de medicatie duurde een paar maanden. Daarna raakte ik meer gewend aan mijn verbeterde concentratie en begon ik ook de nadelen te zien van de medicatie.. De kort werkende Ritalin maakte me gestresst. Ik moest hem om de vier uur innemen. In het eerste uur wilde ik het liefst mijn hele to-do list afwerken, aangezien je in het eerste uur het meest geconcentreerd bent. Na drie uur merkte ik dat ik duidelijk dat die pil weer aan het uitwerken was en voelde ik moe. Na een jaar kreeg ik de langwerkende Ritalin voorgeschreven. Die werkt perfect voor mij. Ik voel me 12 uur lang stabiel en kan me de hele dag lang ongeveer even goed concentreren. Deze medicatie slik nu al twee en half jaar.

5. Hoe ga je zelf om met het ziek zijn? Heb je medicatie of een revalidatie gevolgd?

Ik ben anderhalf jaar gecoacht bij Kenniscentrum ADHD& Autisme in Nijmegen. Ik had een sterke prestatiedrang, mede als compensatie voor mijn ADD. Daar heb ik geleerd om minder gespannen te zijn en de controle meer los te durven laten. Dat heeft me veel gebracht.

Hoe ik er zelf mee omga? Als ik me wil concentreren zoek ik een stille ruimte op en zet ik mijn koptelefoon op. Als ik een suffe fout maak, probeer ik er de humor van in te zien. Ik heb heel veel tools ontwikkeld om goed met mijn ADD om te gaan. Teveel om hier te noemen. Stuur je me vooral een mailtje, als je daar meer over wilt weten.

6. Is er begrip voor je situatie in je omgeving? Kunnen anderen er goed mee omgaan of ben je juist vriendschappen verloren?

Sinds mijn diagnose ben ik een heleboel leuke mensen tegengekomen die ook ADD hebben. Twee goede vriendinnen van mij hebben ook ADD. Het is zo fijn dat ik me bij hun niet hoef te schamen als ik klunzig of traag ben. Bij hun vergeet ik even dat ik ADD heb. Het wordt het nieuwe normaal. Dat is ook wel eens fijn.

Mijn vrienden en familie hebben er begrip voor. Mijn vader maakt grapjes als ik weer loop te dromen en daardoor bijna de verkeerde kant op fiets. Die luchtigheid is fijn. Al zouden mijn familieleden en vrienden mijn ADD pas echt goed zien als ze een paar dagen met me zouden optrekken/ met me op vakantie zouden gaan. Mogelijk zouden ze zich dan gaan ergeren aan mijn traagheid of chaotische gedrag. Dat is iets waar ik nog wel eens bang voor ben, dat mensen zich gaan ergeren aan mijn ADD. Dat is nog een leerpuntje.

Bij het solliciteren voor een stage heb ik eerlijk gezegd dat ik ADD heb. Na een tijdje vond ik een plek waar de stagebegeleider daar rekening mee wilde houden en waar ik met een koptelefoon op mocht werken.

7. Welke positieve les heb je uit het krijgen van deze ziekte/aandoening getrokken? Wat voor positiefs heeft het je gebracht?

De diagnose ADD heeft me geleerd mezelf (grotendeels) te accepteren zoals ik ben. Dat ik mezelf niet moet focussen op de kleine foutjes die ik elke dag maak. Door mijn vriendinnen met ADD heb ik gezien dat chaotisch zijn helemaal niet belangrijk is. Het doet niets af aan onze vriendschap. Ik erger me ook niet aan de foutjes van mijn vriendinnen met ADD, waarom dan wel aan die van mezelf? Ik ben trots geworden op mijn karakter: mijn zachtaardigheid, empathie, enthousiasme en creativiteit. Allemaal eigenschappen die ik mede aan mijn ADD te danken heb.

8. Heb je een tip voor lezers met eenzelfde beperking om ze een hart onder de riem te steken?

Baal je van jezelf? Geef jezelf (letterlijk) een knuffel en zeg tegen jezelf dat het gevoel er mag zijn. Je hebt geen invloed op emoties en dat is oké. Denk dan aan de dingen die je die dag wel goed hebt gedaan. Het zal je verbazen hoeveel het er zijn! Kortom wees lief voor jezelf. Je bent prachtig zoals je bent.

9. Zijn er nog andere dingen die je kwijt wilt?

Mensen met ADD zijn vaak hartstikke creatief. Zonder je ADD zou je ook niet zo creatief zijn. Als iemand me nu zou vragen of ik liever een leven zou hebben zonder ADD, zou ik het niet willen. Want dan word took een deel van creativiteit weggenomen en die zou ik niet willen missen. Het lijkt me best saai eigenlijk, een leven zonder ADD. Met ADD maak je nog eens wat mee, of het nu is door de blunders of de gekke/ creatieve dingen die je doet!

Bedankt voor je open verhaal, Marleen!
Heel mooi om te lezen hoe jij er mee omgaat.