Mijn positieve verhaal … Elke kampt met een Burn-out

Elke zondag deel ik het verhaal van een lezer en/of andere blogger. Zij hebben een chronische ziekte, mentale klachten of gewoon een mooi verhaal. Op die manier hoop ik je te laten zien dat je ondanks iets negatiefs toch een fijn leven kunt hebben. Dat er overal een les in zit.

Hoi, ik ben Elke van Elkeblogt.net. Ik woon in het mooie Drenthe, samen met mijn zoon Gijs van 3 en mijn man Jan. Afgelopen april liep ik volledig tegen de lamp, een burn-out. Vandaag vertel ik mijn verhaal.

April 2018

Ik weet het nog precies. We waren een gezellig dagje uit naar een grote winkel in Duitsland en ik zei tegen mijn man:”Het is net alsof mijn hoofd dit niet meer aan kan? Zou ik overspannen zijn?’ Ik voelde me al een tijdje een beetje raar. Ik had nergens energie voor, ik was niet vooruit te branden en ik vond alles te zwaar. Dingen die ik voorheen leuk vond om te doen vond ik nu te zwaar. Toen ik dat weekend een aantal paniekaanvallen kreeg wist ik dat het mis was. De dokter bevestigde mijn vermoedens, een burn-out. Gek als ik was ging ik die week nog naar mijn werk. Dat ik constant het gevoel had dat ik moest huilen nam ik maar even voor lief. Tot het moment dat ik dacht: dit gaat niet, ik meld me ziek. Vanaf dat moment stortte ik totaal in.

Hoe heeft het zo ver kunnen komen?

We hebben eind 2017 een klushuis gekocht, daar stak ik al mijn vrije tijd en energie in. Natuurlijk was ik moe, had ik veel stress en zaten dingen tegen maar ik wilde door gaan. Niet stoppen! Daarbij voelde ik me ontzettend schuldig tegenover mijn zoontje. Ik moest hem heel vaak achterlaten bij een oma of bij de opvang en dat vond ik echt verschrikkelijk. Toen ik dan ook een burn-out kreeg was ik er volledig van overtuigd dat het de verhuizing was die dit heeft veroorzaakt. Nu ik beter word weet ik dat het niet alleen de verhuizing was. Maar dat ik ook verschrikkelijk perfectionistisch ben, geen nee kan zeggen en mezelf geen rust gun. De verhuizing was de druppel maar het zat er altijd al in.

Beter worden

Toen ik eerst uitviel dacht ik dat ik met een paar weken rust er wel weer een beetje weer zou zijn. Ik wilde gewoon niet accepteren dat ik echt veel te ver was gegaan. Ik liep er bij als een zombie, ik kon alleen maar huilen en voor mijn kind zorgen was veel te zwaar. Daarnaast kwam erbij dat ik mij ontzettend schuldig vond tegenover mijn werk. In het onderwijs is de werkdruk hoog en een groot personeelstekort. En mijn ziekte moest dus opgelost worden onder de collega’s op mijn werk.

Het kwartje viel

Pas in juli/augustus viel voor mij het kwartje. Als ik beter wilde worden moest ik mijn werk volledig loslaten en mij focussen op wat goed was voor mij. Ik kreeg hulp van een coach en ze leerde mij om nee te zeggen. Niet dat dat nu heel leuk is om te doen maar het lukt. Mijn gezondheid en gezin staat nu voor op. Ja, en ik moet nu mensen teleurstellen. Nee, ik kan niet naar feestjes, ik kan niet gezellig winkelen of dat soort dingen. En dat vinden mensen niet leuk om te horen. Maar ik heb geen andere keus, voor mijn eigen gezondheid kies ik voor mijzelf.

Hoe gaat het nu?

Inmiddels ben ik al ruim 9 maanden in een burn-out en ik begin langzaam op te knappen. Ik werk al bijna weer mijn officiële uren maar ik merk dat ik nog niet beter ben. Daarnaast wil ik ook helemaal niet de oude ik worden. Ik heb zoveel geleerd in deze periode. Zo ben ik veel minder streng tegen mijzelf, mag ik van mijzelf dingen uitstellen als ik moe ben en durf ik nee te zeggen. Ik durf bijna wel te zeggen dat deze burn-out goed voor mij is geweest. Op mijn blog heb ik ook meerdere artikelen geschreven over mijn burn-out. Als je het interessant vindt kun je ze hier lezen (https://elkeblogt.net/tag/overspannen/).

Bedankt dat je je verhaal wilde delen, Elke. Fijn dat het weer wat beter gaat. Het is zo waardevol om ‘nee’ te kunnen zeggen en goed voor jezelf te zorgen! Succes en sterkte bij de rest van je herstel!