Deze blog was absoluut niet gepland en past ook niet per se in het ‘december thema’. En toch ook weer wel… Het voelde vooral gewoon alsof het ‘eruit’ moest. Deze blog gaat namelijk over afscheid nemen en de dood. Daarmee gaat natuurlijk ook het missen gepaard. Iets wat met kerst en tijdens de donkere dagen nog meer voelbaar is.
Heel gezellig is het onderwerp niet, afscheid nemen en de dood, maar het is wel belangrijk om bij stil te staan. We mogen de overledenen, maar ook de mensen die achterblijven niet vergeten. Of de mensen die, om wat voor andere reden dan ook, alleen zijn.
Afscheid nemen
Afscheid nemen is een van mijn slechtste eigenschappen. Ik hou er niet zo van als dingen veranderen. Het is niet per se zo dat ik me heel snel bind aan mensen. Maar, zodra iemand mijn vertrouwen wint en ze belangrijk voor me worden, wil ik ze dichtbij me houden.
Daarom vind ik het ook lastig als iemand in mijn omgeving ernstig ziek wordt, of wanneer het gebeurt dat iemand komt te overlijden. Dat is overigens niet het enige. Ook als iemand verhuist of plots het contact afkapt, vind ik dat enorm lastig. Er komt dan een bepaalde onrust over me heen, omdat de situatie verandert.
De dood
Afgelopen weekend was de trigger voor dit artikel. Het nieuws dat acteur Dave Mantel is overleden bereikte mij via het forum waar ik op zit. Ik moet zeggen dat ik daar een beetje van in de war raakte. 37 jaar en een natuurlijke dood. Zo’n jong persoon die plotseling overlijdt, dat zorgt toch altijd voor een schok. Het laat je inzien dat het leven geen garanties bied en dat het zomaar voorbij kan zijn.
Tot mijn 16e heb ik in mijn omgeving weinig te maken gehad met overlijdens. Gelukkig maar, maar daardoor wist ik ook niet wat me te wachten stond. Mensen in mijn omgeving, ook mensen die nog te jong waren, overleden ‘ineens’. Zo verloor ik in een paar jaar tijd mijn opa, een oma en mijn oom. Dit deed me, logischerwijs, enorm veel verdriet. Vooral door de band die ik met ze had. Dit herhaalde zich nog een paar keer met mensen die belangrijk voor me waren.
Verschil in ervaring
De ervaring was bij mij dat ik er niet zoveel last van had bij bekende Nederlanders, bijvoorbeeld. En toch kwam dit hard aan, evenals het overlijden een paar jaar terug van Menno Buch. Het houdt me dan heel lang bezig en ik merk dat het me niet loslaat.
Bij mensen die wat verder van me af staan, maar wel langere tijd in mijn leven zijn geweest, heb ik dit ook. Bijvoorbeeld mijn Nederlands leraar van de middelbare school. Hier hoop ik nog wel met de jaren een goede manier in te vinden. Het wat meer loslaten en er op een wat fijnere manier mee om te gaan. Want soms zit het me best in de weg.
Kan jij goed omgaan met rouwverwerking? Doe jij dit op een speciale manier?
Laat de komende tijd eens aan iemand merken dat je aan hem/haar denkt!
Leave A Reply