Vol enthousiasme en goede moed bedacht ik vorig jaar hoe ik het 12-maandenproject wilde invullen. Ik kroop met Simone achter de brainstormtafel en schreef een lijstje met ideeën op waar ik echt blij van werd. Dacht ik…
Want ondertussen is het juni, en zijn er al vijf maanden verstreken. Alleen in januari kwam er nog een update online, terwijl ik voor ogen had elke maand iets te delen. Hoog tijd dus om jullie een echte recap te geven, met alle leermomentjes en realisaties daartussenin 😉.
Hoe het begon: ambitieus en enthousiast
In november startte ik met een plan dat nogal ambitieus bleek. Elke maand een nieuw recept uitproberen, daarnaast een scrap project maken én een moment pakken van bewuste ontspanning, zonder afleiding. Omdat ik van koken, creatief knutselen en rustmomenten hou, dacht ik: “Dit kan ik prima wekelijks afwisselen, en zo komt er in week vier altijd een blog.” Ik had er écht zin in en zag het helemaal voor me.
Toch lukte het me niet.
Toen het “gewone” leven ertussendoor kwam
Een van de grootste oorzaken? Het leven dat gewoon doorging en soms veel te druk werd. Bij mijn schoonfamilie veranderde er iets groots, ik had al langere tijd weinig energie, en het was veel makkelijker om álles uit te stellen. Hoe langer je iets opzij schuift, hoe zwaarder het voelt om op te pakken.
En zo schoof ik keer op keer die challenge voor me uit. Tot ik op een gegeven moment dacht: “Schop onder de kont en gáán.”
Recap | wat ik wel probeerde
De afgelopen maanden heb ik toch een paar kleine stapjes gezet. Ik probeerde een nieuw recept, en ik zocht foto’s uit om te laten afdrukken. Dat voelde als een begin: het gaf me een positieve prikkel en deed me beseffen dat ik deze challenge echt weer op kon pakken. In een van de volgende blogs deel ik dat recept graag met je. Het leerde me dat ik mezelf soms wel moet uitdagen en uit mijn comfortzone moet komen.
De veeleisende stem in mijn hoofd
Nog een blokkade bleek mijn eigen innerlijke criticus: de stem die vindt dat, als ik iets begin, het direct perfect moet zijn. Vooral bij scrappen sloeg die twijfel toe: “Wordt dit wel mooi genoeg?” Daarom blijf ik soms liever stilzitten, in plaats van gewoon een imperfecte pagina neer te zetten en ervan te leren.
En dan kom ik voorbeelden tegen op Pinterest of Facebook—prachtige creaties waardoor ik denk: “Dat kan ik écht niet zo maken, laat ik er maar niet aan beginnen.” Zonde, want ik vind scrappen wél leuk en ontspannend. Ik zie nu in dat die veeleisende stem me eerder tegenhoudt dan ondersteunt.
Wanneer ik de druk voel dat het er perfect uit moet zien, wil ik mezelf uitdagen om die gedachte om te draaien. Bijvoorbeeld door tegen mezelf te zeggen: “Het is al goed dat ik het probeer, perfect is niet nodig.”
Mijn nieuwe plan: één ding per maand
De eerste vijf maanden liepen dus anders dan gedacht. Maar hé, het meest bijzondere: het grootste deel van dit jaar ligt nog voor ons. En dus is het nog niet te laat om weer te starten. Mijn les? De drempel moet lager.
Daarom pak ik het nu anders aan: elke maand kies ik slechts één ding. Of ik probeer een nieuw recept uit, óf ik zet een scrap project op. Zo blijft het behapbaar, en hoef ik niet drie punten tegelijk te combineren. Eén ding per maand: dat is mijn motto.
Om mezelf te helpen ga ik het moment bewust inplannen in een week dat ik er ruimte voor voel. Daarnaast ga ik op Instagram delen als ik er mee bezig ben, als stok achter de deur. Tot zover mijn recap.
Heb jij wel eens zo’n project dat anders loopt dan je dacht?
Hoe pak je het dan nog op?
Comment
Ach, zo erg is het toch niet! Niet zo streng zijn voor jezelf is inderdaad een goed begin. Ik hoop dat je alsnog een herstart kunt maken, want ik ben wel erg benieuwd naar je selfcare momentjes 🙂