Elzeline is 34 jaar en wil graag haar verhaal delen over de periode waarin ze Anorexia had. Ze deelt over de periode voor ze anorexia kreeg, maar ook over de hele reis naar de persoon die ze nu is.
Anorexia wordt vaak ‘aangemoedigd’ op pro-anna. Precies waar Elzeline terecht kwam en wat er voor zorgde dat ze nog verder in de put zakte. Gelukkig durfde ze hulp te zoeken. Vandaag deelt ze haar verhaal op mijn blog.
De tijd voor anorexia
Voordat ik anorexia kreeg was ik een gelukkig kind. In het eerste jaar van de middelbare school werd ik gepest door een klasgenootje. Zij zei dat ik dikke bovenbenen had. Ik had hooguit wat babyvet, maar haar opmerkingen raakten me diep. Ik werd gepest op school en thuis was ik ook niet gelukkig met mijn pas gescheiden ouders. Ik voelde me alleen op de wereld en wist niet waar ik het zoeken moest. Ik had geen controle meer over mijn leven, maar wel over mijn lichaam.
Zo is het begonnen. Ik merkte dat ik makkelijk afviel. De honger zorgde ervoor dat ik steeds minder voelde, en dat was ook mijn bedoeling. Ik wilde geen nare gevoelens meer voelen, ik wilde mezelf verdoven. En daar hielp het afvallen bij. Hoe minder ik woog hoe minder ik voelde.
Pro-anorexia sites
Ik wist heel goed wat ik aan het doen was. Ik zocht veel informatie op internet en over afvallen, en zo stuitte ik op de pro-anorexia sites. Sites die anorexia aanmoedigen. Achteraf gezien was dat wel het laatste waar ik behoefte aan had, ik raakte alleen maar verder in mijn negatieve cirkel van afvallen. En ik werd er zeker niet gelukkiger op. Naast het weinige eten sportte ik ook obsessief. Vriendinnen begonnen opmerkingen te maken en maakten zich zorgen. Logisch, zij zagen mij steeds dunner en dunner worden. En ik was niet te bereiken, ik zat helemaal opgesloten in mezelf, in mijn cirkeltje.
Hulp zoeken
Op een geven moment was ik diep ongelukkig. Ik besloot naar mijn mentor toe te stappen voor hulp. Hij ging mee naar mijn huisarts en ik werd naar een diëtiste gestuurd. Dit hielp echter helemaal niks. Ik moest daar elke week op de weegschaal staan en dat gaf mij alleen maar de uitdaging om meer af te vallen. Ik wou (nog) niet beter worden, maar ik wilde me ook niet meer zo voelen. Mijn ouders wisten toen nog van niks, maar toen bleek dat een diëtiste niet genoeg was, moest ik het wel aan hen vertellen. Mijn moeder huilde, ze dacht al dat er iets met mij was maar ze kon de vinger er niet op leggen.
Ik werd doorgestuurd naar een arts gespecialiseerd in eetstoornissen. Daar moest ik elke week komen om me te laten wegen. Het hielp echter niks, ik viel alleen maar verder af. Mijn dieptepunt was bij de kinderarts in het ziekenhuis, waar ik uiteindelijk heen gestuurd werd. Ik woog zo weinig dat de arts me onmiddellijk wou laten opnemen. Mijn moeder smeekte echter om me nog een kans te geven. Die greep ik, en ik kwam net genoeg aan om niet opgenomen te hoeven worden.
Eetstoorniskliniek Smilde
Ik ging in dagbehandeling in een eetstoorniskliniek in Smilde. Ik kreeg groepstherapie met andere meisjes met anorexia. Hier vond ik veel steun aan, en langzaam maar zeker kwam ik steeds wat aan. Anderzijds voelde ik me verschrikkelijk, want ik was de controle over mijn gewicht kwijt. Het ging met vallen en opstaan. Uiteindelijk heb ik een jaar groepstherapie gehad toen ik op een acceptabel gewicht kwam.
Ik had dan wel een gezond gewicht, maar in mijn hoofd stormde het nog steeds. De jaren daarna viel ik af en kwam ik weer aan. Eten en alles daarom heen bleef moeilijk. Pas toen ik 25 was, kon ik het een beetje loslaten. Ik wilde gelukkig zijn. En het hielp niet dat ik geobsedeerd was door afvallen en eten. Ik kwam onder behandeling bij een heel fijne psychiater. Zij heeft me na jaren therapie laten inzien dat het niet uitmaakt hoe ik eruit zie. Ik moest gelukkig zijn met mezelf, ik had nog een heel leven voor me. En ik had maar 1 lichaam, dus moest ik daar goed voor zorgen, en daar hoorde eten bij.
Hoe het nu gaat
Ik ben nu 34, maar ik kan niet zeggen dat ik volledig genezen ben, het blijft altijd een dingetje, maar het heeft niet meer zo’n grote invloed op me als vroeger. Ik eet nu gerust snoepjes en taart of ander lekkers, maar ik hou mijn gewicht nog steeds goed in de gaten. Op die manier valt er prima mee te leven.
Advies voor jou
Aan anderen die met anorexia te maken krijgen, wil ik zeggen: Je staat er niet alleen voor, zoek hulp. Er is zoveel moois in het leven, laat eten niet je leven bepalen. Je verdiend meer dan dat.
Ken je iemand met anorexia? Probeer in gesprek te gaan, en niet dwingend of boos te worden. Laat weten dat je er bent voor een ander. Zet niet te veel druk op die persoon. Laat weten dat je van hem of haar houdt.
Geschreven door Elzeline
Leave A Reply