Gastblog | Samantha | ADD een gift, geen handicap

Samantha heeft ADD, een aandoening waarbij je meer moeite hebt met het verwerken van informatie, emoties en indrukken. Mensen met ADD zijn vaak dromerig, hebben moeite met concentratie en meer problemen met het korte en langer termijn geheugen. De drukte speelt zich, in tegenstelling tot mensen met ADHD, vooral af in het hoofd. Toch ziet Samantha het eerder als een gift, dan als een handicap. Waarom? Dat legt ze hieronder uit. 

Al vanaf jongs af aan was het duidelijk. “Samantha droomt veel” “Samantha kan zich niet concentreren”. Het stond op bijna ieder rapport dat ik kreeg. En het was waar. Ik staarde vaak voor me uit, helemaal in mijn eigen wereld verstrengeld. Dan vloog de tijd voorbij en voordat ik het wist moest ik nablijven omdat ik mijn rekenwerk niet af had.

Deze trend zette zich door. Ik keek veel liever naar de vogeltjes in de bosjes dan naar mijn minder interessante project. Ik was geen vervelende leerling hoor, want ik zeurde nooit, pestte nooit, praatte bijna nooit door de leraar heen. Maar ik kon me nooit langer dan tien seconden ergens op concentreren.

Toen ik de diagnose ADD kreeg, ging er een wereld voor me open en kreeg ik enorm veel antwoorden. Daarom kon ik me niet concentreren! Daarom kon ik niet consequent zijn met agenda’s, planningen of andere structuur. Ik leerde trucjes aan hoe ik me dat soort dingen wel gewoon kon maken. En nu kan ik niet meer zonder. Het is namelijk mijn houvast geworden, zo’n planning. Zonder planning is het een verloren dag voor mij. Dan doe ik van alles een beetje en komt er niks af. Ik hou van to do lists, zolang het maar haalbaar is.

In het dagelijks leven heb ik nog weinig last van mijn ADD. Door rust in mijn hoofd te creeëren kan ik me best concentreren. Vaak merk ik dat ik bijvoorbeeld op mijn stage meerdere taken tegelijk doe, zodat ik me om de zoveel minuten op iets anders kan concentreren. Heerlijk vind ik dat, die gecontroleerde chaos! Op die manier vind ik afleiding in een andere taak. En staar ik even twee minuutjes naar buiten? Niemand die me erop aanspreekt. Doet iedereen wel eens.

Ik leerde trucjes aan hoe ik me dat soort dingen wel gewoon kon maken, en nu kan ik niet meer zonder.

 

Door mijn ADD ben ik wel heel gevoelig voor prikkels. Ik kan niet lang in een volle kroeg staan, met al die mensen om me heen die allemaal verschillende gesprekken op verschillende toonhoogtes voeren. Om over de muziek nog maar niet te spreken. Na een halfuurtje ben ik mezelf al helemaal kwijt, ben ik uitgeput en wil ik naar huis. Doe mij maar een etentje, biertje en een goed gesprek. Word ik veel blijer van.

Daarnaast praat ik soms ook nog wel eens door mensen heen. Niet omdat ik zo’n verschrikkelijke aso ben, maar omdat ik anders vergeet wat ik wou zeggen. Dat komt zó vaak voor en dat vind ik zo jammer. De mensen die het weten vinden het vaak niet erg, maar ik snap dat het aso over kan komen. Ik doe het ook alleen als ik vind dat mijn zegje echt een toegevoegde waarde heeft aan het gesprek, anders laat ik het vaak varen.

Kortom, mijn ADD hoort bij mij. Ik heb het nooit als een handicap gezien, meer als een karaktertrek. En ik zou het voor geen goud willen missen!

Bedankt, Samantha, dat je jouw verhaal met mij en mijn lezers wilde delen. Ik vind het heel mooi hoe je het meer als kracht ziet, dan als probleem. Het is niet makkelijk om dit soort diagnoses een plekje te geven en te accepteren. Je mag trots zijn op de manier waarop jij er mee om gaat! 

Wil je meer lezen van Samantha, dat kan hier.