Al sinds de middelbare school is schrijven een belangrijk deel van mijn leven. Omdat ik het moeilijk vond en vind om over mijn emoties te praten, was schrijven mijn redding. Dé manier waarop ik mijn hart kon luchten.
Het zijn niet altijd blogs geweest die ik heb geschreven. Eerst begon ik met gedichten, later werden het verhalen en nu zijn het blogs. In dit artikel vertel ik je er meer over.
Gedichten
Al heel jong was ik erg gevoelig. Er speelden een heleboel dingen bij mensen die voor mij immens belangrijk zijn. Dat trok ik me enorm aan en dat zat altijd in mijn hoofd.
Ik kwam in aanraking met gedichtenfreaks.nl, een site waar een heleboel gedichten geplaatst werden. Ineens ontdekte ik dat dat voor mij een manier was om van me af te schrijven en mijn gedachten te ordenen. Zonder dat de hoofdpersoon het kreeg te lezen, kon ik voor/over diegene schrijven. Iets wat mij hielp.
Door het schrijven van gedichten heb ik ook een heleboel mensen leren kennen. We plaatsten reacties bij elkaar, gingen chatten op MSN (good old time) en sommigen heb ik zelfs ontmoet. Dat was echt een heel bijzondere ervaring. En dat heeft me er echt doorheen gesleept.
Ook op school, tijdens de lessen, was ik bezig met schrijven. Ik haalde alsnog goede cijfers, dus heel erg was het niet. Ik koos ook heel bewust de momenten waarop ik schreef. Zo zijn er honderden gedichten van mijn hand. Echter heb ik een heel deel weggegooid met verhuizen. Tijd om die emoties en drama achter te laten.
Verhalen
Op een gegeven moment wilde het niet meer. Ik blokkeerde als ik probeerde te dichten. Misschien wilde ik te graag? Of kon ik mijn gevoel er niet meer genoeg in kwijt? In ieder geval, er ontstond wat nieuws: verhalen.
Zo heb ik onder andere fanfics geschreven. Verhalen over idolen, natuurlijk allemaal verzonnen. Dit doe ik nog steeds wel af en toe. Gewoon omdat het leuk is en net even wat anders dan een ander fictief verhaal.
Op het MBO heb ik een tijd met een toenmalige vriendin een fanfic gemaakt over Dotan. Om de beurt schreven we dan een hoofdstuk. Nu hebben we geen contact meer, maar het verhaal staat nog steeds op mijn laptop. Die kan ik natuurlijk nooit precies in deze vorm gaan gebruiken, maar er wel een eigen draai aan geven.
Meestal zijn het romantische verhalen, met een heleboel drama en deels stukken of ervaringen uit mijn eigen leven. Soms schrijf ik een heleboel, van een verhaal wilde ik een drieluik maken, soms schrijf ik niets. Ik gooi het nooit weg, want wie weet wat er nog van komt.
Ook verhalen heb ik nu al een tijd niet echt geschreven. Soms een zin die in me op kwam, soms een hoofdstuk. Schrijven laat zich niet dwingen, heb ik gemerkt. Het komt vanzelf wel weer en anders niet. Een grote inspiratiebron voor mij is Lisette Jonkman. Zo’n goede schrijfster! 🙂
Bloggen
In april 2016, over 9 dagen precies 3 jaar geleden, startte ik enjoycelife.nl. Een blog om mijn ei kwijt te kunnen. Destijds zat ik in een rolstoel en was er weinig wat ik echt kon. Ik kwam bijna niet uit huis en had dringend tijdverdrijf nodig.
Al eerder had ik geblogd, maar omdat ik toen nog studeerde, had ik er veel te weinig tijd voor. Dat kwam goed uit, want nu had ik meer dan genoeg tijd over.
Op deze blog wil ik andere chronisch zieken inspireren. Laten zien dat je nog steeds heel gelukkig kunt zijn en leuke dingen kunt doen. Het leven houdt niet op na een diagnose. Dat heb ik des te meer geleerd bij de revalidatie die ik volgde.
Een tijd lang blogde ik heel uitgebreid. Over eigenlijk alles wat ik leuk vond, maar het chronisch ziek zijn kwam steeds minder terug. Op zich goed natuurlijk, want wat je aandacht geeft groeit, maar het doel van de blog ging verloren. Daarom besloot ik januari 2019 om de focus opnieuw te verleggen.
Chronisch ziek zijn betekent geen chronisch kut leven! ♥
Blog jij alleen of schrijf je ook op andere manieren?
Zo ja, welke en wat brengt het jou?
Leave A Reply