De maatregelen worden langzaam weer wat versoepeld, maar voor mij verandert er weinig. Omdat ik in de risicogroep val, blijf ik voorzichtig met wat ik wel of niet doe. De quarantaine is dus nog niet voorbij.
Maar hoe is het voor mij als chronisch zieke om in quarantaine te zitten? Levert het me wat positiefs op? Kom ik de tijd nog een beetje door en wat doet het mentaal met me? In deze blog vertel ik je hoe ik het ervaar.
Verdoofd
In het begin van de quarantaine was ik, een soort van, verdoofd. Wat moest ik met al die tijd en wat had het voor zin om wat te gaan doen? Alles wat normaal ‘moest’ was vanaf nu uit mijn agenda geschrapt. Net zoals bijna al mijn vrienden en familie kunnen zien.
Als chronisch zieke ben ik gewend om meer thuis te zijn en met vlagen minder te kunnen. Toch had ik sinds het laatste jaar mijn leven meer op de rit. Mijn ziekte is redelijk stabiel, ik was aan het werk bij de bibliotheek en had een lekkere invulling van mijn dagen. Mede ook door fysiotherapie, de dagelijkse boodschappen doen en iets ondernemen met vrienden.
Boodschappen worden voor me gedaan door een vriend, om zo minder in contact te komen met mensen. Bij de fysiotherapie weet je nooit of de mensen die met je in de wachtkamer zitten iets mee dragen. En dat geldt eigenlijk net zo goed voor bezoekers in de bieb. En de trein is niet voor leuke dingen, dus even naar mijn familie zit er niet in. Dat wordt natuurlijk moeilijker door de afstand die je moet houden.
Déjà vu
Bijna al die dingen kunnen nu niet, waardoor ik weer veel thuis zit. Een tijd lang was het een ‘vlucht’ om thuis weg te zijn, maar nu mijn huis echt als thuis voelt is dit niet meer nodig. Toch ben ik graag buiten of met vrienden. Lekker zelfstandig op pad en dingen doen waar ik zin in heb.
Dat vele thuis zitten deed me denken aan de periode dat ik in een rolstoel zat. Bijna hele dagen, alle dagen, was ik thuis. Wilde ik naar buiten? Dan moest ik wachten tot mijn (toen) vriend of een vriend(in) tijd en zin had om mee te gaan en me voort te duwen. Boodschappen? Die deed ik toen ook niet zelf. Het grote verschil met toen is dat ik het nu wél kan, maar dat het niet verstandig is.
In die periode heb ik me heel eenzaam gevoeld. Mede omdat ‘vrienden’ me in de steek lieten. En dat gevoel kwam nu eigenlijk weer boven. Gelukkig heb ik nu mijn vrienden nog wel. Ik mis het om spontaan met vrienden af te kunnen spreken, ze te knuffelen en vind het lastig dat ik ze moet ‘ondervragen’ over gezondheid en contacten. Ik mist het om lekker de stad in te gaan en om bij mijn familie te zijn om afscheid te nemen van oma.
Dit verdoofde gevoel heeft al met al een paar weken geduurd. Het was heel confronterend om te beseffen dat dit is hoe ik best lang heb geleefd. In die tijd heb ik meer geleerd mezelf te vermaken. Maar toch… Het blijft veel tijd en er zijn beperkte mogelijkheden voor activiteiten buiten de deur. Bovendien moet ik nu zelf mijn oefeningen doen en mis soms de ondersteuning van de fysiotherapeut. Het maakt het dus, omdat je het kent, niet per se gemakkelijker. Het voelt eigenlijk nóg moeilijker. Juist omdat ik nu veel meer kan dan in die tijd en het nu gewoon onmogelijk is door de pandemie.
Ritme
Ik realiseerde me dat het roer om moest. Dat het zonde was om alle dagen te vullen met tv kijken. Ik gedij nou eenmaal beter op ritme en regelmaat. Tijd dus om die wetenschap in te zetten. Vanaf dat moment ging ik in ieder geval weer een wekker zetten. Door de weeks om 9:15 uur. Ontbijten doe ik tijdens Koffietijd, waarna ik de afwas doe en een lekkere douche neem. Verder doe ik 1 à 2 huishoudelijke taken en squads, opdrachten van de fysio of ik maak een wandeling. Dit laatste doe ik alleen of met iemand op 1,5 meter afstand.
Daarnaast vind ik het voor nu heel fijn om weer vroeg te eten. Meestal tussen 17:00 – 17:30 uur. En dan mag ik ‘s avonds van mezelf wel tv kijken. In het weekend slaap ik een uurtje langer en kijk ik wat de dag me brengt. Wat ik wel belangrijk vind is ook bewust ontspanning en leuke dingen in te plannen. Maar dit is gelijk een uitdaging, omdat ik het makkelijker vind me op de dingen die ‘moeten’ of ‘nuttig’ zijn te richten. Iemand tips?
Wat levert het mij op?
Ondanks dat ik het mentaal best zwaar vind, levert deze hele situatie me ook positieve dingen op. Natuurlijk vind ik het spannend en vraag ik me af hoe het zal gaan als alles weer normaler wordt.
Zo heb ik meer tijd voor de dingen die ik normaal ook doe. Ik kan het dus nog wat makkelijker verspreiden. Bovendien hoef ik niet meer op de tijd te letten, omdat ik een afspraak heb. Die zijn simpelweg bijna allemaal gecanceld. Heel af en toe dus alleen om met iemand te kunnen wandelen. Dat maakt het een stuk relaxter, omdat ik gewoon op gevoel kan leven en niet op met de klok.
Ik ben niet bezig met persoonlijke ontwikkeling, zoals veel mensen wel doen, maar probeer echt meer met de dag te leven. Wel volg ik de komende weken een cursus over Instagram van Kelly Caresse. Er zijn de laatste weken heel wat kiwi’s doorgegaan, omdat die vol zitten met vitamine C. Dat is natuurlijk heel belangrijk voor je weerstand. En het ritme doet me echt wel goed, ondanks dat ik bepaalde dingen ook mis. En ik kan meer (be)sparen, omdat ik niet zelf boodschappen doe en niet naar andere winkels ga. Zelfs online shoppen doe ik amper.
Kortom: de hele quarantaine periode is niet alleen maar negatief.
Hoe ervaar jij de hele situatie? Zit je ook veel thuis of werk je nog?
Ik ben heel benieuwd naar jouw verhaal!
6 Comments
Ik moet eerlijk zeggen dat ik het ergens wel prima vind, dit hele quarantaine leven. Tuurlijk mis ik de sociale kant. Maar alles gaat nu op een minder rap tempo, waardoor het voor mij als chronisch zieke beter bij te houden is..
Ja, dat kan ik me wel voorstellen. Dat het tempo erg fijn is. Dat vind ik, ondanks dat ik sommige dingen echt mis, ook wel prettig.
Ik ben 74 jaar , maar ik beleef de coronatijd net zo als jij.
Ik zit ook in de risicogroep doordat ik een herseninfarct heb gehad, ben daar goed uitgekomen. Rijd weer auto en fiets weer . Maar door mijn ziekte zit ik ook in quarantaine samen met mijn man.
Mijn kinderen, kleinkinderen en verdere familie en vrienden mogen ook nog niet bij ons komen en mijn dochter doet alle boodschappen voor ons.
We leven eigenlijk in een totaal isolement.
Gelukkig verveel ik mij niet, heb veel hobby’s en app , mail of bel veel met mijn kinderen en kleinkinderen en mijn huis is nog nooit zo schoon en opgeruimd geweest. Ha ha ha.
Af en toe gaan mijn man en ik even met de auto naar een leuke plek, waar niet veel mensen zijn en zetten de stoelen neer en genieten van de beperkte vrijheid en genieten.
De kleinkinderen gooien tekeningen door de brievenbus en bakken af en toe koekjes voor ons. Zó leuk.
Ze doen alsof ze het begrijpen, maar kijken ons met grote ogen aan als we bij de deur komen.
Af en toe een wandelingetje in onze buurt en maar hopen dat je niet te veel mensen tegenkomt die niet aan de kant gaan.
Dat gaat nu al zo’n drie maanden en ik hoop dat het niet te lang meer duurt.
Ze hebben het al weer over een tweede golf. Ik wil niet pessimistisch doen, maar denk dat je er op kunt wachten, als je ziet hoe de mensen nu al weer doen van….holadiejee we kunnen weer.
Je ziet het al weer in andere landen, zoals scholen weer dicht.
Ik ben een positief mens en hoop op een goede afloop en dat we binnenkort weer vrij op straat kunnen lopen en onze kinderen enz. weer kunnen knuffelen.
Ik hoop dat er snel een vaccin is en dat we weer een “normaal” leven kunnen leiden.
Jij ook veel sterkte voor zolang dit nog gaat duren.
Hallo Will, Wat mooi dat u mijn blog heeft gevonden en zo open en eerlijk uw ervaring deelt. Het lijkt me heel moeilijk om de kinderen en kleinkinderen niet te kunnen zien. Lief dat er tekeningen en andere kleine cadeautjes worden gemaakt. Fijn om te lezen dat u goed uit de herseninfarct bent gekomen, zo bijzonder wat allemaal weer kan, maar extra spannend in deze tijd natuurlijk. Wat voor hobby’s heeft u? Haha, dat opgeruimde huis herken ik. We moeten wat met de tijd hè?!
Ik hoop ook dat het niet te lang meer duurt… Maar ben inderdaad ook bang voor die tweede golf. We gaan het zien, zolang we maar samen blijven doen. Gelukkig heeft u uw man nog bij zich. Dat is toch een beetje minder eenzaam.
Veel sterkte!
Wat leuk deze snelle reactie.
Ja, ik ben blij dat ik dit samen met mijn man doormaak. Er zijn zoveel die in deze bizarre tijd alleen zijn.
We kunnen elkaar hier in steunen, het maakt het voor ons wel iets makkelijker.
Gelukkig heb ik veel hobby’s, zoals Blogs volgen, veel lezen , puzzelen , fotoboeken voor de kleinkinderen maken , kamperen in Zuid-Frankrijk (even niet dus) fietsen en natuurlijk shoppen met mijn dochter en vrienden bezoeken (ook even niet), Ik verveel mij niet, zoals je ziet.
Ik heb altijd hard gewerkt tot mijn herseninfarct , daardoor had ik een heel goede conditie, waardoor ik snel weer alles kon. Dat was mijn geluk.
Ik hoop dat we allemaal snel weer een normaal leven krijgen en ik wens je ook veel sterkte.
Kan me voorstellen dat het heel bijzonder is dit samen door te maken. Eenzaamheid doet heel veel met de mens. Wat een mooie hobby’s heeft u! En kamperen in Zuid-Frankrijk, avontuurlijk zeg. 🙂 Het ziet er zeker niet uit alsof er niets te doen is. Toch fijn dat er zoveel mogelijk is ondanks de situatie. Wat mooi dat u in zo’n goede conditie was, waardoor het snel beter ging. Een engeltje op de schouder. Ik hoop mee op snel een normaal leven, al zal dat ook wel even gek en eng zijn weer.